Sport, općenito, privlači pažnju širom svijeta. Takmičenja u različitim disciplinama mame pažnju i muške i ženske populacije i djece i odraslih.
Tako djeca od malih nogu imaju talente ili usvajaju od roditelja želju za neki sport.

Kažu da je nogomet sport broj jedan među sportovima koji se igraju s loptom, kolektivnim sportovima.
Postoji mišljenje da je košarka i rukomet i odbojka nastala onda kad igrači po parkovima i drugim mjestima nisu znali igrati s loptom nogom.

Fudbal je postao najpopularniji sport.
Aktuelno Evropsko fudbalsko prvenstvo prati milijarde gledalaca širom svijeta pored televizora.
Gledaoci uživaju u fudbalskoj umjetnosti i fudbalskoj trci i potezima igrača koji fudbal čine fudbalom.
Treneri primjenjuju taktike. One se ne razlikuju puno od drugih taktika.
Industrijalizacijom fudbala ide se u neki novi fudbal, nešto slično kao što je NBA košarka u Americi. Ta američka košarka je temeljena na snazi i brzini. Nešto kao i američki fudbal. Međutim veliki balkanski majstori, košarkaški umjetnici, Dončić i Jokić čine razliku. Oni „izluđuju“ osmišljatore američke košarke i čine razliku u ekipi. Oni su jednostavno majstori, a ostali oko njih su šegrti.

Čuvena je nekadašnja izjava velikog fudbalskog majstora iz Mostara pokojnog Franje Vladića koji je jednom prilikom izjavio da on ne zna igrati „industrijski fudbal“. Franjo Vladić je bio fudbalski umjetnik kao i Asim Ferhatović Hase, i mnogi drugi ponikli na brdovitom Balkanu.

Fudbal se pamti po Peleu, Maradoni, Sušiću, Zidanu i mnogim drugim fudbalskom virtuozima, popularnim desetkama koji svojim potezima zadivljuju gledaoce i čine fudbal umjetnošću.

Njemačka je pokušala, i sad pokušava, da nađe zamjenu za Ezila fudbalskog čarobnjaka koji je činio razliku u timu na terenu. Da li Njemačka pokušava industrijalizirati fudbal i stvoriti igru bez takvih majstora?
Velika je fudbalska sila Njemačka.
Da li je selektor Nagelsman zaboravio da ima nasljednika Ezila u liku Julijana Brandta velikog njemačkog fudbalskog umjetnika koji se nije našao u kadru za ovo Evropsko prvenstvo.

Kako bi izgledala Engleska bez Juda Belinghama?

Da bi se od talentiranog dječaka iz parka stvorio fudbaler potrebno je najmanje 15 godina igranja lopte, i školovanja.

Kad roditelji odluče da im se dijete počne baviti i sportom uz redovno školovanje preuzimaju veliki teret i obavezu „na svoja leđa“.
Uz plaćanje članarine u fudbalskim školama do vođenja djece na treninge i utakmice roditelji nisu ni svjesni šta je to i koliki je to trud. Bez bilo kakvih garancija da će se i uspjeti. Samo roditelji znaju kroz šta prolaze s djetetom u tom fudbalskom školovanju od 15 godina.

I onda dolaze menadžeri. Posebna kategorija u industrijskom fudbalu.
Da li su treneri i menadžeri sa svojim procjenama „uništili“ i da li još uvijek „uništavaju“ sportske živote mnogih dječaka?

U Evropi se postaje punoljetno sa 18 godina, što znači da se tek tad tijelo biološki formiralo i da se tek tada može sa treninzima ozbiljno opteretiti.
Nije loše znati kad se u Americi postaje punoljetno.

Ovih dana u javnom prostoru se mogu čuti zamjenice za uzrast sportista koji se nude na tržištu u smislu da li se radi o teletini, junetini ili govedini?
Da li su ovo šifre (bolne šifre) za uzrast sportista koji se nude ba svetskoj sportskoj pijaci?