U kontekstu kišne dove kao islamske prakse ali i bošnjačke tradcije, Jasmin Glamočanin, imam Medžlisa IZ Kozarac, je na svom Facebook profilu izdvojio dio o učenju kišne dove iz knjige "Džamije i džemati Kozarca" autora Teufika Hadžića.


Na području Kozarca preko ljeto je često vladala velika suša. U tom slučaju predstavnici iz svih džemata u dogovoru sa svojim imamima organizuju tzv. kišne dove. Te dove obično traju tri dana. Prije toga izvrše se opsežne pripreme za dove. Iz svakog džemata imami povedu mektebsku djecu na dove. Svi imami s područja Kozarca moraju biti prisutni. Za djecu se pripreme somuni (lepine) za ručak. Dovedu se konji sa samarima na koje se stave fučije s vodom za piće i abdest. Odraslija djeca se pripreme za učenje ilahija i kasida specijalnog sadržaja za kišne dove. Odrede se čauši za održavanje reda i discipline oni najavljuju kad djeca trebaju da glasno viču: “Amin!”. Sjećam se da muallim Bekir ef. Bajramović, svršenik Darul-muallimina (vjerske učiteljske škole), kad ide na kišnu dovu, prevrne džube i ide bos na dovu. Težaci istjeraju krave i telad, ovce i jagnjad u torove da riču i bleje.

Prvi dan se ide na kišnu dovu kod turbeta neznanog šehida u Kamičanima. Tu se prouči hatma (cijeli Kur’an), klanja se zajednički podne namaz, te se obavi zikr, a djeci se podjele lepine i ide se kući.

Drugi dan na isti način ide se na Debeli brijeg više Brđana i sve se obavi kao i kod turbeta.

Treći dan se ide na Kozarački kamen, koji se nalazi na planini Kozari udaljen od Kozarca 9-10 km, a visok 650 m nadmorske visine. Sve se obavi kao prethodna dva dana. S Božijom pomoći vraćajući se kući drugi ili treći dan pokisnemo od obilne kiše. Ja sam više puta učestvovao kao dječak, a kasnije i kao imam u pomenutim dovama.

Pored ovih dova, bio je još jedan običaj traženja kiše na drugi način u pomenutoj Centralnoj Mutničkoj džamiji pod stepenicama minbere nalazile su se vreće pune sitnih kamenčića koji su služili za kišne dove. U tim vrećama bilo je 70.000 kamenčića. Imami se dogovore i dođu određenog dana u Mutničku džamiju s više džematlija i prebroje kamenčiće. Naprave male hrpice po 100 kamenčića i na svaki kamenčić imami prouče specijalni salavat, a na svakih 100 kamenčića prouče iz Kur’ana - Vehuvellezi junezilul gajse minbe’adi ma kanetu - do kraja ajeta. Ti kamenčići se stave u vreće i dobro se zavežu. Vreće se odnesu u rijeku koja protječe pored džamije i dobro se pričvrste u rijeci kraj obale da ih voda ne odnese. Te se vreće kisele u vodi 3 dana, a zaduže se povjerljivi ljudi koji će dežurati kod tih vreća. Taj način kišne dove bude vrlo uspješan. Vreće s kamenčićima bile su ispod minbere sve do 1992. godine. kada je džamija srušena.

Teufik-ef. Hadžić je rođen u Kozaruši, 24. 06. 1921. godine, od oca Edhem-ef. i majke Šefke-hanume. Osnovno obrazovanje je završio u Kozarcu, a zatim osmogodišnju Banjalučku okružnu medresu. Preselio je na Ahiret u decembru 2018. godine kao najstariji imam u BiH.

Na početku imamske službe bio je imam u Gornjim i Srednjim Jakupovićima, a zatim je prešao u rodnu Kozarušu gdje je ostao do svog odlaska u penziju, službujući punih 30 godina u tom džematu. Bio je vjersko-prosvjetni referent (glavni imam) za područje Medžlisa Islamske zajednice Kozarac od 1969. do 1982. godine.

Obnašao je niz značajnih funkcija u Islamskoj zajednici. Jedan je od članova Odbora za ponovno osnivanje udruženja Ilmijje za područje SFRJ. U dva mandata bio je potpredsjednik Ilmije SFRJ, četiri mandata je bio član Sabora Islamske zajednice, te je u jednom mandatu bio i član Starješinstva Islamske zajednice i sekretar ovog tijela.

Za svoga života napisao je veliki broj članaka i bio redovan dopisnik Glasnika i Preporoda, a u poslijeratnom periodu napisao je i dvije knjige: Džamije i džemati Kozarca i Moje sjećanje na Banjalučke medrese... Iza Teufik-ef. je sa svojom Fatima-hanumom stekao osmero djece, od kojih ih je petero odraslo i nadživjelo ih.

Teufik-ef. će ostati zapamćem po mnogobrojnim djelima koja je uradio tokom svoga života, među kojima je najviše hajrata vezanih za vakufe u Kozarcu.